2. Het begin
Het Bijna-thuis-huis bood mijn vader en ons een volledig en gezellig ingericht appartement, inclusief een voor zorg ingerichte slaap- en badkamer. Daarnaast, misschien nog wel belangrijker, bood het huis mijn vader ook hele fijne mantelzorg-vrijwilligers die om beurten iedere dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat voor echt gezelschap zorgden, geweldig!
Alle eten en drinken en bijvoorbeeld ook het koffieapparaat was uit het appartement verwijderd. Er was afgesproken dat er in het appartement ook door anderen niets gegeten en gedronken zou worden, uit solidariteit. Het aanrecht stond nu vol met medicatie en verzorgingsmiddeltjes, van pijnstillers en slaapmiddelen tot volledige gezichts- en huidverzorging met een nadruk op de mond. Bij deze middeltjes hadden we een dagelijkse planning en een gebruiksaanwijzing neergelegd. Meer drastische middelen werden ergens anders in het appartement af- en opgesloten bewaard en bleven onder de regie van de huisarts.
Mijn vader had zelf enkele foto’s uitgezocht van zijn overleden vrouw en kinderen en van enkele andere dierbare familieleden. Samen hebben we ook bepaalde muziek uitgezocht, muziek met een herinnering of gewoon mooie muziek.
De huisarts zou iedere dag even langs komen of contact opnemen, de apotheek had de benodigde medicatie en middelen verzameld inclusief een toedienlijst met uitleg en er stond dag en nacht een toegewijd verpleegteam klaar, ook voor de laatste fase. Daarnaast was bijvoorbeeld ook zijn fysiotherapeute beschikbaar net als mijn vaders huid- en haarverzorging. Wijzelf waren ook altijd bij mijn vader, dag en nacht, als gezelschap, voor de lichte verzorging maar bijvoorbeeld ook om zelf eventuele twijfels of problemen op te vangen.
De belangrijkste beslissing voor het begin van het verstervingsproces was de beslissing van mijn vader om niet geleidelijk maar om direct en abrupt te stoppen met eerdere medicatie en met eten en drinken en om met laxerende middelen maag en darmen zo snel mogelijk te legen en te reinigen.
Wij konden zelf actief ondersteuning bieden door verzorging van mijn vader maar ook door samen te beslissen over de te nemen medicatie zoals pijnstillers en rustgevers, uiteraard op basis van richtlijnen van de huisarts. Daarvoor zouden we regelmatig het gevoel peilen door te vragen naar dorst, honger, algemeen gevoel/pijn op een schaal tussen 0-10. Dat was een goed plan maar deze peiling werkte uiteindelijk niet zodat de medicatie meer bepaald werd door algemene waarneming door ons en de huisarts en op verzoek van mijn vader zelf.